یادداشت | دست خالی دانشجویان کارشناس ارشد در اعتبارسنجی کنفرانسهای علمی
احسان خسروی فر
در این امر که در فعالیتهای پژوهشی و مقالهنویسی میبایست تنها به دنبال رشد کمّی نباشیم و معیارهای کیفی نیز ارتقا پیدا کند، شکی نیست. اما با این وجود، در سالهای اخیر، وضعیت علمی هر محققی در کشورمان اعم از دانشجویان ارشد، دکتری و حتی اعضای هئیت علمی بر اساس تعداد مقالات علمی منتشر شده در کنفرانسها، ژورنالها و مجلات علمی ارزیابی میگردد. به نحوی که یکی از قوانین نانوشته در زمینهی ورود دانشجویان ارشد به دکتری، تعداد مقالات وی است. با این اوصاف ضروری است در کنار تلاش محققین به افزایش عددی مقالات پذیرش شده، به منظور ارتقای کیفی مقالات نگارشی، دانشجویان تحصیلات تکمیلی و بالاخص دانشجویان مقطع ارشد حداقل آشنایی و آگاهی با اصول و فرآیند اعتبارسنجی یک کنفرانس، کنگره و یا گردهمایی علمی را داشته باشند.
پذیرش و ارائه مقالات در کنفرانسهای علمی معتبر مسلما علاوه بر ارتقای علمی خود دانشجو، در افزایش سطح کیفی مقالات علمی کشور نیز تاثیرگذار خواهد بود. حلقه مفقودهای که در این میان وجود دارد این است که دانشجویان کارشناسی ارشد نه تنها هیچ واحد درسی در ارتباط با اصول اعتبارسنجی و نگارش مقاله برای کنفرانس و گردهماییهای علمی نداشتهاند؛ نیز برخلاف دانشجویان دکتری، تجربهی خاصی در دوران تحصیلی کارشناسی خویش بهدست نیاوردهاند.
عدم دانش و آگاهی کافی دانشجویان ارشد و چه بسا برخی از دانشجویان مقطع دکتری در طول هشت سال فعالیت پایگاه خبری کنفرانسیاب، متاسفانه از تلخترین لحظات کاریَم بوده است. دانشجویان تحصیلات تکمیلی که در شبکههای اجتماعی که ماهیتشان در اصل بستری برای نشر محتواهای سرگرمی و تفریحی است، در پییافتن کنفرانسهای معتبر علمی هستند. پلتفرمهایی که به واسطه زیرساخت فنیِشان حتی به برگزارکنندگان معتبرترین و باسابقهترین همایشهای علمی کشور نیز امکان ارائه مناسب اطلاعات نمیدهند و دبیرخانه کنفرانسها صرفا میتوانند از این شبکههای اجتماعی به عنوان ابزاری برای توزیع گستردهتر اطلاعات کنفرانس بهره ببرند. بنابراین لازم و ضروری است که محقق و دانشجوی عزیز برای اعتبارسنجی کنفرانس، وبسایت اصلی همایش را مورد بازدید و بررسی قرار دهد.
دانشجویانی که در مقاطع مختلف تحصیلات تکمیلی قصد دارند برای ثبت یافتهها و پژوهشهای خود در خصوص مسائل مختلف اجتماعی، فرهنگی و علمی از انتشار مقالاتشان در کنفرانسهای علمی بهره ببرند، لازم است با کنفرانسهای معتبر و باسابقه در زمینه تحصیلیشان آشنا باشند، استعلام صحتسنجی کنفرانسها در مورد دارا بودن مجوز ISC از پایگاه استنادی علوم جهان اسلام و یا مجوز وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را انجام دهند، ضمن بررسی اعتبار هئیت علمی و داوران برگزارکننده کنفرانس، از حضور ایشان در همایش علمی مذکور مطمئن شده و در نهایت از ادعای چاپ مقالات در ژورنالهای معتبر اطمینان حاصل نمایند.
دانشگاهها و اساتید میتوانند با برگزاری کارگاههایی به منظور افزایش آگاهی دانشجویان در زمینه اعتبارسنجی همایشها، و همچنین نگارش و ارائه مقالات در همایشهای معتبر، نقش موثری در ارتقای کیفی گردهماییهای علمی کشور داشته باشند.
نکتهی دیگری هم که بسیار مفید خواهد بود، به اشتراکگذاری تجربیات و دستاورد دانشجویان عزیز شرکتکننده در دورههای گذشته کنفرانس در صفحات اختصاصی کنفرانس در وب سایتهای اطلاعرسانی همایشها و کنفرانسها همچون کنفرانسیاب میباشد که اطلاعات دقیق و کاربردی در اختیار سایر دانشجویان و محققین قرار داده شود که متاسفانه تا به امروز با استقبال درخور و شایستهای از سوی دانشجویان حاضر در دورههای قبلی همایش مواجه نگردیده است. کنفرانسیاب نیز به عنوان عضوی کوچک از جامعه علمی کشور به منظور پررنگ نمودن و دریافت دیدگاههای دانشجویان، در نسخهی جدید پایگاه خبری بخش ویژهای بدین منظور در نظر خواهد گرفت.
انتهای پیام/
* مدیرمسئول