یادداشت | کنفرانسهای بینالمللی با پوسترهای به زبان فارسی!
احسان خسروی فر
برای دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری، یکی از مهمترین و مغتنمترین فرصتها به منظور ایجاد و تقویت ارتباط با اعضای جامعه علمی کشور و بالاخص با محققین، دانشمندان، اعضای هئیت علمی دانشگاهها و موسسات علمی معتبر سایر کشورها، شرکت در کنفرانسهای معتبر بینالمللی است.
کنفرانسها و کنگرههای معتبر بینالمللی میتوانند فرصتی کمنظیر در اختیار دانشجویان تحصیلات تکمیلی به منظور یادگیری، تبادل افکار، آگاهی از آخرین یافتهها، دستاوردهای پژوهشی و تحقیقاتی و نظریههای علمی قرار دهند.
طبق تعریف وزارت علوم و تحقیقات و فناوری، سطح همایش بینالمللی درصورتی به کنفرانسی تعلق میگیرد ” که با هدف فرامنطقهای و بینالمللی و مشارکت یک یا چند سازمان یا انجمن تخصصی خارجی برگزار شود و همه یا شماری از سخنرانیها و مقالههای علمی آن باید به زبانهای غیرفارسی ایراد شود”.
درباره فرآیند اعتبارسنجی کنفرانسهای علمی ملی و بینالمللی، ان شاءالله در آینده مقالهی جامعی خواهیم نوشت. در این یادداشت قصد دارم از همایشهای به اصطلاح بینالمللی که متاسفانه در سالهای اخیر با استقبال دانشجویان تحصیلات تکمیلی قبل از برگزاری همایش مواجه میشوند و بعد از تاریخ برگزاری همایش با افسوس و نفرین دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری!! صحبت کنم. کنفرانسهایی که سطح علمی همایش را برای علاقهمندان و محقیق، بینالمللی اعلام میکنند، اما دریغ از یک فراخوان و پوستر به حداقل یک زبان غیرفارسی. درحالی که یکی از ویژگیهای اصلی همایش بینالمللی از منظر وزارت علوم این است که ” تمام فراخوانها، پوسترها، بنرها و بروشورها به زبان فارسی و یک زبان خارجی (انگلیسی و …) باشند”.
دانشجویان دکترا و کارشناسی ارشد عزیز، با توجه به مطلب فوقالذکر، از این به بعد برای ارسال مقاله و یا شرکت در کنفرانسهایی که حتی به خودشان زحمت طراحی و انتشار یک پوستر به حداقل یک زبان خارجی دیگر را نمیدهند، اصرار نفرمایید. همچنین توجه داشته باشید که تنها به صرف اینکه محل برگزاری همایش، سالن کنفرانس دانشگاه یا کالج یکی از کشورهای خارجی (گرجستان، ترکیه، مالزی، امارات و حتی کشورهای اروپایی چون بلژیک، فرانسه، اتریش و ….) درج گردیده است، دلیل بر معتبر بودن آن کنفرانس بینالمللی نمیباشد.
به خاطر داشته باشید که در یک کنفرانس بینالمللی، ارائهدهندگان مقالات میبایست از دانشگاهها، موسسات علمی و پژوهشی کشورهای مختلف باشند؛ به طوری که حداقل 15 درصد از ایرادکنندگان مقالات از مراکز علمی سایر کشورها باشند، نه اینکه همه ارائهدهندگان مقالات از یک کشور باشند.
عدم برگزاری کنفرانس و صرفا ارسال یک گواهی الکترونیکی یا فیزیکی، برگزاری کنفرانس در یک کالج بدون حضور اعضای هئیت علمی مورد ادعای برگزارکنندگان و در نتیجه عدم تخصیص اعتبار و نمره مناسب از سوی اساتید و دانشگاه، از جمله تجربیات فارغالتحصیلان امروزی دکترا و کارشناسیارشدی است که در گذشته به این همایشهای به اصطلاح بینالمللی اعتماد کرده و مقالهی علمی خود را ارسال و یا ثبتنام نمودهاند.
انتهای پیام/
* مدیرمسئول